Dag 15, Hospital de Orbigo, 151 km.

Met mijn tong al lebberend uit een glas bier, moest de storm toch nog even in mijn oor fluisteren; wacht maar jochie! Morgen wacht ik weer op je!! Hospital de Orbigo, 151 km. SMSje van 15.40 uur

De start van vanmorgen ging goed nog geen wind maar zodra op de meseta (hoogvlakte van Spanje) de zon begint te branden begint ook de wind te blazen! Vandaag tot een storm niveau! En hij heeft hem weer recht in het gezicht!

Hij kwam op deze vlakte nog 2 fietsende Belgen tegen, deze waren vertrokken uit Leuven, hij heeft nog even met ze meegefietst. Tot dat er een lek reed, dit was vlak voor een plaatsje waar hij altijd even thee drinkt. De Belgen zouden de band verwisselen en hem daarna vergezellen bij een kopje thee. Dit hebben ze ook gedaan echter het duurde erg lang voordat de nieuwe binnenband erin zat… Wat bleek hij had de lekke band weer terug geplaatst.. Shit happends..

Toen Bernhard overigens bij zijn vaste thee plekje aankwam, herkende de vrouw hem meteen en kwam hem hartelijk begroeten! Ze maakte meteen een heerlijk broodje voor hem. Ze vroeg Bernhard waarom hij vorig jaar niet langs was geweest. Hij zei toen dat ze toen gesloten was, ze vertelde hem toen dat dat alleen voor een week was en dat hij had moeten aanbellen en dat ze met liefde een kopje thee met een broodje voor hem had gemaakt! De Spaanse gastvrijheid is groots!!!

Na een hartelijk afscheid en tot volgend jaar is hij de Meseta weer op gegaan, dit is een lang en taai stuk. Hij reed hier nog verkeerd, richting Leon. Aan een oud Spaans mannetje op een vouwfiets heeft hij de weg terug gevraagd, deze heeft het hele stuk, al zwetend en puffend weer terug gefietst om hem een land weggetje te wijzen, waar hij weer terug kwam op de oude route! Wat een lief mannetje!

Hierna was hij weer op de goede route met de hitte en wind weer vol tegen! Al vloekend en tierend ging hij er weer tegen in.. Dit meer om zichzelf op te peppen… De wind is zwaar en hij verlangd naar het moment dat hij zuidwaarts kan gaan… Na Santiago dus…

Zo’n 17 km voor Hospital de Orbigo werd het bewolkt en ging de wind liggen. Zo werkt het op de hoogvlakte.. Zon weg, wind ook weg!

Morgen heeft hij een redelijk korte etappe maar met wat pittige klimmen naar 1.500 mtr. Naar Cruz de Ferro. De pas is 1504 meter hoog en daarmee het hoogste punt van de hele camino. Daarom staat bij de top als bekroning van een reusachtige hoop stenen een boomstam van vijf meter hoog, waarop een ijzeren kruis is bevestigd. Conform de traditie nemen veel pelgrims een steen(tje) van huis mee en gooien of leggen dat op deze hoop, als symbool van de last die ze met zich meedragen en waarvan ze zich door hun pelgrimstocht kunnen bevrijden. Bernhard doet dit al jaren niet meer, die stenen zijn alleen maar extra gewicht!

Hij heeft in Hospital de Orbigo weer zijn intrek genomen in hetzelfde hotel en werd wederom weer herkend. En vol verbazing werd gevraagd voor de hoeveelste keer hij nu al langs kwam! Onze Camino verslaafde!! Hahaha

Hij heeft weer boodschapjes gedaan en zich wederom weer gewaagd aan zijn culinaire kunsten in de wasbak! Dit keer iets met gehaktballetjes!! (hoopt hij?) Hij heeft verder een goede maaltijd gehad in de middag en ging in de avond ook nog lekker eten, maar hij had gewoon behoefte aan meer energie… Hub, Hij blijft bij zijn culinaire wasbak kunsten!! Hahaha.. Ik geloof dat de Diaree alweer minder was, die zeemleren lap doet zijn werk…??

Morgen weer On the Road again!